Terapia PNF

W terapii PNF, w zależności od potrzeb pacjenta, wykorzystywane są techniki uczące ruchu i koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe i inne, typowe dla metody, a także program ćwiczeń funkcjonalnych na materacu, nauka chodzenia, usprawnianie funkcji wegetatywnych (mięśni twarzy, języka oraz funkcji oddychania połykania i artykulacji), a pośrednio dochodzi również do regulacji pracy autonomicznego układu nerwowego, szczególnie podczas terapii oddechowej oraz oddziaływań w obrębie tułowia i klatki piersiowej. Korzyści z pracy w Koncepcji PNF to : metoda przyjazna dla pacjenta – oparta na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji, wysoki poziom bezpieczeństwa terapii wynikający z integracji zabiegu z diagnostyką, możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji – zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych, wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego, niewielki wymagania sprzętowe, duża efektywność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych oddziaływań. System szkolenia podstawowego obejmuje kurs podstawowy (100 godzin lekcyjnych ) i kurs rozwijający zakończony praktycznym i teoretycznym egzaminem, w zakres którego wchodzi również ocena praktycznej pracy uczestnika kursu z pacjentem (łącznie 50 godzin lekcyjnych). Między poszczególnymi kursami wymagana jest półroczna przerwa, podczas której terapeuta ma zdobywać doświadczenia wykorzystując swą wiedzę w praktycznej pracy z pacjentami. Szkolenie spełnia standardy europejskie, a koncepcja jest uznana przez systemy ubezpieczenia zdrowotnego Unii Europejskiej.

Źródło: https://ipnfa.pl/